Αντιστροφή ονείρου.

Αντιστροφή ονείρου ήταν το ταξίδι μου με το Λύκειο Ελληνίδων στη Ζάκυνθο. Νόμιζα απατηλά τα παιδικά όνειρα όμως να που το μυθικό στοιχειωμένο όνειρο είχε δική του ψυχή που ανάσανε δεκαετίες αργότερα.

Με την τεχνοτροπία του φρέσκο ζωγραφίστηκαν μέσα μου από τις διηγήσεις φίλου του πατέρα μου το καμπαναριό του Αγίου (πανταχού παρών ν’ αλλάζει όνομα σε κάθε νησί) κι ο λόφος της Μπόχαλης στην είσοδο του λιμανιού. Δε μύριζαν  τη μούχλα του πολυκαιρισμένου μόλις τα αντίκρισα. Συναγωνίζονταν σε ευωδία τις μυρτίες της Πεντηκοστής και τα ανθισμένα στους κήπους τσαντσαμίνια.

«Ομιλίες»

Μισή ώρα από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, είχαν αρχίσει οι «Ομιλίες» στο δρόμο.  Τούτος δω ο τελάλης που εξιστορούσε με την κουδούνα στο χέρι για να αποσπάει την προσοχή, ζωηρός και ξαναμμένος από την αφήγηση με την, με την μπούρδινή του βράκα και τη μποκολέτα στο αυτί, ίσως νάχε γνωρίσει σε κάποιο του ταξίδι τον επίσης με μποκολέτα προσπάπου μου. Κρεμάστηκα από τα ενδιαφέροντα λεγόμενά του  που καθόριζαν τη βαθύτερη σκέψη μου κι ήταν πολύ φιλικός για να τον αγνοήσω.

Στο κατόπι του βρισκόμασταν ήδη κάτω απ’ το καμπαναρίο της Φανερωμένης, όταν ένοιωσα να ενεργοποιούνται άγνωστοι πρόγονοι στο καταγεγραμμένο deja vu των γονιδίων μου. Πίσω από τους ηθοποιούς αδράχνοντας το νήμα της υπόθεσης, βρέθηκα δύο αιώνες πριν και δεν έμενε παρά να έχω ψυχή και μάτια και αυτιά ανοιχτά να καταπιώ σε μοναδικά λεπτά τα δρώμενα.

Κάθε στιγμή ήταν πλούσια και αχόρταγη, μισή στο τώρα, μισή στο πριν. Βεβαιώθηκα πως βρισκόμουν στο παράθυρο του χρόνου.  Σε χρονοκάψουλα.  Το τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό έδειχνε το όριό και την αντοχή του.  Ολοζώντανη ξεπρόβαλε στο ξάφνου μου, προσθέτοντας ρίγος σε κάθε ανεπανάληπτο κλικ φωτογραφικής απαθανάτισης.

Πράγματι  σε μια μου φωτογραφία περιγράφηκε κάτι παραπάνω από το αναμενόμενο ξεδίπλωμα του λαϊκού δρώμενου: τυχαία-ίσως(;)- αποτυπώθηκαν στο φακό μου συναισθήματα μιας μοναδικής στιγμής όπου οι ηθοποιοί σε μια χαλαρή στιγμή τους και όχι κατά την ώρα της «παράστασης» ενστερνίστηκαν ολοκληρωτικά το ρόλο των γονιών του κοριτσιού τους, αποδεχόμενοι αλλήλους!

Άνδρες ηθοποιοί έπαιζαν στο δρόμο από τον καιρό του Οδυσσέα ως τα σήμερα την ίδια ιστορία: ο απαγορευμένος από τάξεις  και κοινωνία κραταιός έρως που στο τέλος σκοτώνεται ή θριαμβεύει. Ωστόσο, από τη στιχομυθία και τους θεσμούς, από τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία ως τη μάσκα και το ντύσιμο, ένοιωσα πως μετείχα κιόλας στην προγονική εποχή.  

Παράσταση ζωντανή και δρώσα, σαν μια μικρή κινούμενη παρέλαση προσώπων και καταστάσεων αλλά και χώρων: σε πλατείες, και καντούνια, στην πλατειά ρούγα (εμείς λέμε πλατύ καντούνι) στον Άγιο Νικόλαο των ξένων (εμείς έχουμε Παναγία των ξένων), κάτω από καμπαναριά που σημάδευαν γκρεμισμένες εκκλησιές στην ίδια θέση στις μνήμες των ντόπιων.  

Όλοι μασκοφόροι: δικαστές και στρατιώτες, συγγενείς και νοδάροι, κι ένας κατηγορούμενος έρωτας.  Ο καταπατητής των στεγανών της κοινωνίας, μισός αριστοκράτης-μισός χωριάτης, στεκόταν στο εδώλιο του κόσμου και απολογούνταν έμμετρα σε δικαστές και κοινό -στο δεκαπεντασύλλαβο της ντοπιολαλιάς- το άγραφο δίκαιο του έρωτα.

Τέλος δίκης ανατροπή και θρίαμβος συναισθημάτων σε μια στυγνά πρακτική κοινωνία που η νέα γενιά έπρεπε να αντιγράφει τα προγονικά πρέπει. Τέλος δίκης κι ανατροπή των ανατροπών! Ποιος διαφωτισμός και ποιες επαναστάσεις στην Ευρώπη ήταν μεγαλύτερες από το θρίαμβο της επικράτησης των συναισθημάτων;

Τζόστρα.

Σουρούπωνε. Το άγαλμα του ποιητή επιδεικτικά μας πισωπλάτησε ατενίζοντας μια σημαντική πανσέληνο. Ασυγκίνητος στις ιαχές του πλήθους στους ιππότες. Δουλειά του και δουλειά μας!

Φθάνοντας σχεδόν πρώτοι στην ειδικά επιστρωμένη με χώμα πλατεία, είχαμε τη χαρά να αντικρίσουμε την πομπή που μας ακολουθούσε. Μεσαιωνική ένδυση, φράγκοι ιππότες, κυρίες των τιμών. Ρούχα από βελούδο, βαμβάκι, τσόχα, χοντρό μαλλί, λινό του αργαλειού ή από λεπτεπίλεπτη διάφανη οργάντζα. Σιρίτια, φράντζες, κορδέλες, κορδόνια, λίθοι πολύτιμοι, όμορφα γυναικεία καλύμματα κεφαλής, βελούδινα ανδρικά καπέλα με φτερά, βαριά κράνη.

Σπαθιά, ασκιά, πουγκιά, μπαστούνια προσκυνητών απ’ όπου κρέμονταν κοχύλια και κολοκύθες, λάβαρα, σημαίες.  Και τα δικά μας των νησιών: πέπλα, κορδέλες, λευκά κοφτά, χρυσά κεντήματα σε βελούδα. Ίδια εποχή, άλλο μέρος. Οι μικρές με τις λευκές ποδίτσες τους και καλαθάκια γεμάτα μυρτιές -πεντηκοστής μέρα- στάθηκαν μπροστά μας. στολίσαμε κι εμείς το καλαθάκι με τα κουμ-κουάτ που μοιράσαμε στον κόσμο.

Εγώ τον διάλεξα αυτόν τον ιππότη. Σαν πέρασαν καμαρωτοί πάνω στα άλογα, σκούντηξα τη δασκάλα και της τον έδειξα. Όσες φορές κι αν το σκέφτηκα δεν κατέληξα: του έδωσα όλη μου τη θετική ενέργεια ή απλά σε μια κρίση διορατικότητας μάντεψα το νικητή; Το βέβαιο είναι πως δύο συμπτώσεις είναι ήδη πολλές. Πρώτα κληρώθηκε να εκπροσωπήσει την Κέρκυρα, νίκησε κιόλας!

Ο θόρυβος του καλπασμού των αλόγων μειωνόταν από το παχύ χώμα, όχι όμως και η ορμή τους. Ο δαχτυλιδένιος κρίκος αποτελούσε μικρό στόχο όπου καθένας τους προσπαθούσε να αιχμαλωτίσει με το δόρυ του παίρνοντας την ανάλογη φόρα. Στις τρεις επιτυχίες ο ιππότης μου, υπό τους ήχους της μπαντίνας της Giostra, πήρε το σπαθί του νικητή κι έφυγε καλπάζοντας αφού ανέβασε την καλή του πάνω στο καφετί άλογο.

Στις τρεις επιτυχίες μπήκε η Giostra στην καρδιά μας και πώς να ξαναβγεί; Στις τρεις επιτυχίες ο Ζακυνθινός ιππότης με δικαίωσε, αποκαθιστώντας την εσωτερική μου τάξη. Κρίκο, όχι ανεμόμυλο Δον Κιχότε! Παλιά ιστορία εφηβική κι η θέλησή μου βράχος. Ακολούθως χορέψαμε τον υπέροχο Λεβαντίνικο μαθαίνοντάς τον επί τόπου μαζί με τα υπόλοιπα νησιά!

Δε μπορώ να περιγράψω το πανηγύρι που ακολούθησε όσο η πανσέληνος ανέβαινε στις αποχρώσεις του γαλανού μέχρι το μαύρο του σκοταδιού που διέκοψαν τα βεγγαλικά της γιορτής. Ακόμα κι ο στωικός ακίνητος ποιητής μου φάνηκε πως μαλάκωσε σαν μετακινήθηκε όλο το μεσαιωνικό-αναγεννησιακό, πολύχρωμο, πολυεθνικό αλλά απόλυτα συνεργάσιμο πλήθος εμπρός του.

Η ικανοποίηση αλλά και η πληρότητα των διοργανωτών ήταν φανερή στα μάτια τους, αλλά και στην καρδιά τους. Σαν πάτησα το πόδι μου στο δικό μου νησί, με τον δικό μου Άγιο, καθώς δοκίμαζα το μαντολάτο, το παστέλι,  κυρίως όμως (ως λάτρης….) τις υπέροχες σταφιδούλες που μας έδωσαν μέσα σε πολύχρωμα πουγκιά μετά τη γιορτή, με την ευφορία των απερίγραπτων γεγονότων στα οποία μετείχα, σκέφτηκα πως και πόσο η ανάγκη αναγωγής στις ρίζες προσδιορίζει τη μοίρα κάθε λαού.

Η ευγένεια και η καλοσύνη των Ζακυνθινών που συνάντησα ξεπερνάει το όριο του συνηθισμένου. Αν εξακολουθώ να διαβάζω πια ιστορία, δεν είναι χάριν των ιστορικών αλλά για χάρη εκείνου του άγνωστου παππού (Θουκυδίδη…!) στο Κερί, που μας χάρισε ιστορίας αποσπάσματα και: «Δε σπούδασα, μ’ έβρηκε μικρόν ο πόλεμος. Να διαβάζετε όμως ιστορία!»

Ο Κρόνος και ο χρόνος

Κρατάω έναν μπότη σαν εκείνο τον αρχαίο Θεό τον Κρόνο που ρέει το χρόνο.

Ρέω κι εγώ το νερό μου προσπαθώντας να καταλάβω τους αναχρονισμούς του.

Ορισμένες φορές είναι τόσο επικίνδυνοι, που φοβάμαι μήπως νομίζω πως  ζω τώρα, ενώ ζω στο χτες.

Το περίεργο είναι πως δεν είμαι μόνη. Στο δρόμο συναντώ κι άλλους τέτοιους: συγγενείς, φίλους, γνωστούς…

Μαζεμένοι στην αλάνα, μεταμφιεστήκαμε σε ενήλικες, και παίζουμε: ένας κουτσό, άλλος κυνηγητό, άλλος κρυφτό!

Η πλάκα δεν είναι ότι παίζουμε αλλά πως δεν συγχρονιζόμαστε.

Καθένας παίζει το δικό του παιχνίδι, προσπαθώντας να κερδίσει τους άλλους!

Οι πιο καπάτσοι κυνηγάνε αυτό τον αλήτη, τον Κρόνο για να του κλέψουν την καραμπογιά και να πασαλειφτούνε μπας και δείχνουνε νέοι!

Μα κείνος στωικά εξακολουθεί να ρέει το χρόνο με το μπότη του, παρακολουθώντας γελαστός κάτω από τα μουστάκια του.

Κανείς δε δίνει πια σημασία στο νερό του. Αξόδευτες χύνονται οι χρυσές του σταγόνες.

Αυτές που πρέπει κανείς να πιεί για να προχωρήσει. Όλο το νερό για ν΄αγιάσει.

Πίνει, προχωράει, απολαμβάνει το παιχνίδι της ζωής κλωτσώντας τη μπάλα που θα τύχει στα πόδια του και πάει παραπέρα σφυρίζοντας ανέμελα.

Ή και παρακάτω.

Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να παίζουν τα παιχνίδια τους: ο κυνηγημένος θα συναγωνίζεται τον κρυμμένο μέχρι ν΄ ανακαλύψει πως είναι μόνος!

Μόνος κατάμονος χαμένος. Στο παρά πριν!

Διότι είναι μοναχικό το παιχνίδι της ζωής.

Άλλο νέος κι άλλο ανώριμος καρδιά μου…

Aπόσπασμα από την "Παιδική πασχαλιά" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη,

- Ἄχ! Τί γλυκιὰ πού ῾ν᾿ ἡ ζωή!

Πέρυσι ὤ! πέρυσι τὴν Μεγάλην Πέμπτην πρωί, ἀφοῦ ἐγύρισαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν ὅπου εἶχον μεταλάβει ὅλοι, ἡ καλὴ καὶ προκομμένη μήτηρ, καίτοι ἄγουσα ἤδη τὸν ἕβδομον μήνα τῆς ἐγκυμοσύνης της, ἀνεσφουγγώθη καὶ ἤρχισε νὰ βάφῃ ἐν τῇ χύτρᾳ τὰ αὐγά, μὲ ῥιζάρι, κιννάβαρι καὶ ὄξος. Εἶτα ἤρχισαν νὰ ἔρχωνται εἷς τὴν θύραν ἀνὰ ζεύγη τὰ παιδία τῆς πολίχνης, μὲ τὸν ὑψηλὸν καλάμινον σταυρὸν στεφανωμένον μὲ ρόδα εὐώδη καὶ μὲ μήκωνας κατακοκκίνους, μὲ δενδρολίβανον καὶ μὲ ποικιλόχροα ἀγριολούλουδα, μὲ τὸν ἀποσπασθέντα ἀπὸ τ᾿ Ὀχτωήχι χάρτινον Ἐσταυρωμένον εἰς τὸ μέσον τοῦ σταυροῦ, καὶ μὲ ἐρυθρὸν μανδήλιον κυματίζον, μέλποντα τὸ ᾆσμα:
Βλέπεις ἐκεῖνο τὸ βουνὶ μὲ κόκκινη παντιέρα;
Ἐκεῖ σταυρῶσαν τὸ Χριστὸ τὸν πάντων βασιλέα.
................................................................
Σύρε μητέρα μ᾿ στὸ καλὸ καὶ στὴν καλὴ τὴν ὥρα,
Κ᾿ ἐμένα νὰ μὲ καρτερῆς τὸ Σάββατο τὸ βράδυ
Ὅταν σημαίνουν ἐκκλησιὲς καὶ ψέλνουνε παπάδες,
Τότες καὶ σύ, μαννούλα μου, νά ῾χῃς χαρὲς μεγάλες.
Καὶ τί χαρὲς μεγάλες τῷ ὄντι, τί χαρὲς δ᾿ ὅλα τὰ παιδία! Καὶ ἢ καλῆ ἡ μήτηρ της προθυμότατα ἔδιδεν ἀνὰ δυὸ ἀρτιβαφὴ αὐγὰ εἰς ὅλα τὰ παιδία δυὸ αὐγὰ κόκκινα, καὶ τί εὐτυχία! τί νίκη! ἐνῷ ἡ μάμμη ἐφώναζεν ὅτι ἀρκετὰ παιδία ἦλθαν, καὶ ἀρκατὰ ἐτραγούδησαν, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ ὑπάγουν καὶ ἀλλοῦ.
Μετὰ ταῦτα ἡ μήτηρ ἤρχισε νὰ ζυμώνῃ καὶ ἔπλασεν ἀρκετὲς κουλοῦρες μετ᾿ αὐγῶν διὰ τὸν σύζυγον, ἐπιδημοῦντα τότε, διὰ τὴν πενθεράν της, δι᾿ ἐαυτήν, διὰ τὲς κουμπάρες, ὡς καὶ μικρὲς «κοκῶνες» διὰ τὴν Μόρφω, διὰ τὸν Εὐαγγελινόν, διὰ τ᾿ ἀνεδεξίμια της καὶ διὰ τὰ πτωχὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς.

http://www.facebook.com/event.php?eid=148057471926217&index=1

Ποιητική – Μουσική βραδιά.

Παρακολουθείστε την ποιητική – Μουσική βραδιά στα Παλαιά Ανάκτορα.

Την Μ.Τρίτη 19 Απριλίου στις 9:00 μ.μ. στο Περιστήλιο Ανακτόρων Μιχαήλ και Γεωργίου.

Με διοργανωτή τον Οργανισμό Κερκυραϊκών Εκδηλώσεων (Ο.Κ.Ε.) και τη συμμετοχή του Λυκείου Ελληνίδου Κερκύρας.

Είσοδος ελεύθερη.

Tρίτη νότα!!!

Κυκλοφορούν μυστικά και ψέματα γύρω μας και μέσα μας.

Αληθινά δύσκολο δεν είναι να πεις αλήθεια. H αλήθεια του καθενός είναι το ψέμα του, που το κάνει να μοιάζει αληθινό.

Είναι και κείνο το δάχτυλο που προσπαθώντας να πει το "μη!" στους άλλους, (σαν το δάχτυλο του Καποδίστρια στο άγαλμα πάνω από το ΝΑΟΚ...), και έχοντας ανοδική πορεία, κρύβει την κεντρική όραση από τον κάτοχό του, αφήνοντας την περιφερική όραση (να φανταστεί παρά) να δει την αλήθεια, συμπληρώνοντας τα κενά με τη φαντασία του, για να μη φανεί άσχετος....

Προσωπικά δε μ΄ενοχλεί το μυστικό. Το σέβομαι. Ούτε και το ψέμα μ΄ενοχλεί γιατί σέβομαι τον ψεύτη.

Αυτό που πραγματικά με προκαλεί είναι η γραμματική του. Ακρωτηρίασαν το ένα μι από το ψέμα!

Κουράστηκα να μάθω τις λέξεις με τις δασείες και τις περισπωμένες και ζω σ΄έναν κόσμο που μου είναι πραγματικά άχρηστα! Μόχθησα για να κατέχω τους γραμματικούς κανόνες και τις εξαιρέσεις τους σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.

Τα διπλά σύμφωνα όμως, έκαναν το ποτήρι της αγανάκτησης να ξεχειλίσει...

Γιατί παρακαλώ να κοπεί το μι από το ψέμα;

Γιατί να μικρύνει το ψέμα:

Χάνει την έννοιά του, το ρόλο του μέσα στη λέξη.

Το μι από μόνο του μπορεί να είναι γράμμα, νότα, απαγόρευση, υπαγόρευση ή υποννοούμενο. Τόσο σημαντικό!

Εκεί που λέγαμε: ψέμμα και γέμιζε το στόμα, (συγνώμη το στόμμα) με μμμμ, τώρα ξεπετάμε στα γρήγορα τη λέξη.

Και το ψέμα επίσης. Δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα να κολλήσει στο στόμα και τελευταία στιγμή να μην ειπωθεί. Εύκολα σχεδιάζεται σαν κάτι φυσικό…

Έχει χαθεί στην εποχή μας το καλό ψέμα. Υποβαθμίστηκε-λυπάμαι που το λέω- η ποιότητά του.

Το κυριότερο: χάνει την αίγλη του!

Κι όλοι αυτοί που αγωνιούν-αγωνιούμε να το στηρίξουμε;

Να νοιώσουμε κάπως σπουδαίοι...να κρυφτούμε πίσω του;

Δακτυλοδεικτούμενοι από το άγαλμα μη σου πω και του Κολοκοτρώνη στην Αθήνα αφού έχει χάσει πια την ανοδική του πορεία-λυπάμαι απίστευτα!

Το πολύ-πολύ να βγάλει τυχαία κανένα μάτι.

Τι μπορεί να προκύψει λοιπόν από το μι που λάμπει με την απουσία του.

Το αόρατο μι που όλοι όσοι γεννηθήκαμε πριν το 70 έχουμε καταγράψει στα γονίδιά μας.

Δεν είμαι προγονολάτρης, όμως το μι λείπει επιδεικτικά από τις λέξεις.

Όπως και η απλή αλήθεια από τη ζωή μας.

Η αλήθεια μας δυσκολεύει γιατί είναι εξαιρετικά απλή, ενώ το ψέμα πολύπλοκο, ενδιαφέρον και κυρίως: εξιτάρει. Αυτόν που το λέει και το ενδεχόμενο της ανταπόκρισής του από τον ακροατή.

Γιατί η αλήθεια του καθενός είναι ουτοπική.

Όμως αυτός που λέει το ψέμα, πράγματι το εννοεί και το υποστηρίζει.

Περισσότερο ένθερμα από αυτόν που χλιαρά λέει αλήθεια.

Στηρίζει την υπόληψή του, το προφίλ που έχει δημιουργήσει.

Τη ζωή του ολόκληρη.

Και ποιά είμ΄εγώ που θα ζητήσω την αληθινή στιγμή;

Πας εις είναι απασχολημένος τόσο με τον εαυτό του που δε βλέπει τον δακτυλοδεικτούμενο.

Περιφερικά βλέπει, έχει ήδη χάσει την κεντρική όρασή του.

Δε θέλω να παριστάνω το άγαλμα στη βροχή με το δάχτυλο ανυψωμένο ή οριζόντιο. Ούτε και στη λιακάδα. Φοβάμαι τις δεκαοχτούρες. Λαμόγια του ουρανού. Προστατευόμενο είδος τα άσχημα πιτσούνια. Προστατευόμενα λαμόγια.

Θέλω να ζήσω την αληθινή στιγμή, το πραγματικό συναίσθημα, ακόμα και μέσα στο ψέμα.

Μπορεί εκεί μέσα η αλήθεια να είναι πραγματική, μην έχοντας ταμπέλα να της βάλω.

Προτιμώ να ανθίσω κι ας μην είναι σε ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως.

Ας είναι μεγαλύτερη η πίεση κι ας εξαϋλωθώ, ας είναι μικρότερη για να ποτίσω το χώμα!

Είναι κι αυτή μια κάποια υπέρβαση... ή μάλλον Η υπέρβαση!

Αφήστε το μι ήσυχο στη λέξη.

Όπως τίποτα δεν είναι ατόφιο στη ζωή, έτσι μπορεί μέσα στο ψέμα να υπάρχει η δική μου αλήθεια, η δική μου πίστη κι ας μην τη βλέπει ή μη μόνο η δεκαοχτούρα τ΄ουρανού.

Κι όπως ο μαγνήτης τραβάει το αντίθετα φορτισμένο στοιχείο, έτσι κι εγώ θα πάω κοντά στο ψέμα για να βρω αυτό που μου λείπει, ή, αν σας έχω ξεγελάσει όλους, το δικό μου ψέμα που έκανα να μοιάζει πραγματικό στα μάτια σας!

Δε θέλω να κοροϊδέψω κανέναν, τον εαυτό μου ψάχνω μέσα από τους καθρέφτες κι αν βρω κάτι που σας παράπεσε θα σας το δώσω όμορφα, πολύ όμορφα...θα κάνω το μι που περισσεύει.... την τρίτη νότα!!!